Z dnia na dzień.

Czy Was też dobiła jesienna melancholia? To pierwsza aż taka jesień w moim życiu. W każdej innej coś się działo, bawiłam się. Cieszyłam.. W tej jestem zamknięta w czterech ścianach i całe dnie spędzam w łóżku.
Tak, ja wiem można mi pozazdrościć całe dnie w wyrku, codzienna dostawa przez mojego BF do domu KFC, McDonalda, alkoholu i fajek.  Ewentualnie rzadkie imprezy (też w domu i w bardzo wąskim gronie). Ale mi to nie pasuje! Nie chcę tak egzystować z dnia na dzień. Chcę się wyrwać, chcę ŻYĆ!! Na moje zbawienie: od jutra zaczynam szkolenie. Ciekawe czy będę umiała się przestawić.. Całe dnie i noce snu z przerwami na laptopa/ na aktywne poranki i bieganie po mieście w szpilkach. Tak, tego właśnie potrzebuję. Aktywności, energii, zajęć.

Jak to się stało że tak się zapuściłam w czeluści łóżka?! Hmm.. No tak, na własne życzenie.
Gdy udało mi się wyrwać ze szponów psychopatycznego pana "R", rzuciłam się w wir zabawy, beztroski, jeszcze raz zabawy i szaleństwa. Po miesiącu dotarł do mnie fakt że to już lekka przesada, czas zwolnić. Ale jak? Skoro u rodziny, same zabawowe towarzystwo - nie da się.
Z opresji wyrwał mnie mój BF. Może coś o BF:  Najlepszy przyjaciel od czasów dzieciństwa, mój "anioł stróż" i osoba której mogę wszystko powiedzieć. Ojciec, brat, kumpel i przyjaciel w jednym. Od czternastego roku życia z nim co jakiś czas mieszkałam z przerwami (nie pytajcie dlaczego tak szybko, kiedyś opowiem).
 Powiedział wieczorem że mam przyjeżdżać, rano już miał gotowe klucze dla mnie. Spakowałam się i wróciłam do mojej ukochanej stolicy, jakże inaczej. I tak dochodziłam do siebie i dochodziłam że aż wrosłam w to łóżko, cholera hahaha!

Od jutra czas się spiąć.

Pan "D" pierwszy dzień nie zadzwonił. Sobota zbliża się wielkimi krokami.